ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ Η ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΚΑΙ ΤΟ Κ

Diamantaras Dixit

ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ Η ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΕΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

(ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ)

Το πρώτο στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως στην ιστορία, ήταν η Σκυθόπολη, κολαστήριο των δογματικών και φανατικών χριστιανών, στο οποίον μαρτύρησαν και άφησαν την τελευταία τους πνοή εκατομμύρια Ελλήνων – Εθνικών.
Οι περισσότεροι Έλληνες μέσα από την παραπληροφόρηση της Εκκλησίας, της ανθελληνικής πολιτικής εξουσίας, και της στρεβλωμένης παιδείας, αγνοούν εντελώς τον τρόπο και τις μεθόδους της επιβολής του Χριστιανισμού στον ευρύ Ελληνικό χώρο.
Εάν τύχει και ρωτήσεις κάποιον πιστό χριστιανό, θα σου πει ότι «οι ειδωλολάτρες Έλληνες» έγιναν χριστιανοί με τον λόγο του Ιησού και με την διδασκαλία του Σαούλ – Παύλου! Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα, διότι ο Χριστιανισμός επεβλήθη στους Έλληνες και στους Ρωμαίους διά της βίας, πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού και του Σαούλ – Παύλου! Η έρευνα αυτή στηρίζεται στα ιστορικά ντοκουμέντα – δοκουμέντα (η λέξη είναι Ελληνική από το ρήμα Δοκέω – Δοκῶ), τα οποία τεκμηριώνουν την αλήθεια του θέματος.
Πολλοί σύγχρονοι αλλά και παλαιοί ερευνητές, πιστεύουν ότι ο Ιησούς δημιούργησε τον Χριστιανισμό και αυτό διαδίδουν δογματικά οι επαγγελματίες λειτουργοί του, και φυσικά αυτό πιστεύουν οι οπαδοί του.
Τον Χριστιανισμό τον δημιούργησε το ανώτερο Εβραϊκό ιερατείο, τον διέδωσε με τον Παύλο, και τον επέβαλε όμως με κάθε μέσον, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με αποδοχή της Συγκλήτου και πρώτο στυλοβάτη, τον πονηρό εγκληματία Μεγάλο Κωνσταντίνο.
Για την μεγάλη προσφορά του, παρά τις τεράστιες αμαρτίες του, η ιστορία τον ονόμασε Μέγα και η Εκκλησία με την θρησκεία που επέβαλε, τον αγιοποίησε και τον κατέταξε ως ισαπόστολο, καθώς επίσης και την μητέρα του Ελένη.
Οι δύο αναφερθέντες θεσμοί – πολιτεία και θρησκεία – συνεργάστηκαν αρμονικά για την επιτυχία του κοινού τους σχεδίου, βγάζοντας από την μέση με κάθε τρόπο και μέσον τους Έλληνες και τον πολυσχιδή ανώτερο πολιτισμό τους, διότι θα τους ήταν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, το οποίον δεν θα επέτρεπε την επικράτηση και την επιβολή του Παυλισμού – Χριστιανισμού.
Η Σκυθόπολη ἤ πόλη των Σκυθών ἤ Μπετσηάν - Beit She’an στα Εβραϊκά, είναι μία πόλη σχεδόν άγνωστη στο σύνολο ακόμη και των μορφωμένων χριστιανών, διότι δεν την αναφέρουν και δεν την διδάσκουν, πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε να μιλούν για το μεγαλύτερο οικουμενικό έγκλημα, και για την πρώτη και τεράστια Εθνοκάθαρση που έγινε ποτέ στον πλανήτη μας;
Στη Βίβλο, μνημονεύεται ως Βεθσηάν ἤ Βεθσάν, βρίσκεται οκτώ χιλιόμετρα Δυτικά του ποταμού Ιορδάνη και είκοσι οκτώ χιλιόμετρα Νότια της λίμνης Τιβεριάδας.
Ο Ηρόδοτος, αναφέρει ότι στην εποχή του οι Έλληνες την αποκαλούσαν «Σκυθόπολη», λόγῳ της κατάληψής της από τους Σκύθες το 631 π.Χ..
Σύμφωνα με τον έγκριτο Ρωμαίο στρατιωτικό και αυτοκρατορικό ιστορικό Αμμιανό Μαρκελλίνο, εκεί λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκεντρώσεως και θανάτου της ιστορίας. Αυτό, ιδρύθηκε περί το 341 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο τον Β’, δευτερότοκο γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Θύματα ήσαν οι Έλληνες ἤ όπως τους αποκαλούσαν Εθνικούς – Παγανιστές – Ειδωλολάτρες, για να καλύψουν τα μιαρά εγκλήματά τους.
Οι Έλληνες ήσαν ανεξίθρησκοι, δεν είχαν επαγγελματικό ιερατείο και δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν την Πατρώα θρησκεία τους, για να ασπασθούν μία ξένη και παράλογη σκληρή παραμυθολογία, η οποία ευνοούσε την δουλεία και αντάμειβε τον πολίτη μετά θάνατον, διά της αφελούς σωτηριολογίας του Χριστιανισμού των πρώτων αιώνων.
Θα παραθέσω συνοπτικές πληροφορίες για τον ιστορικό και συγγραφέα Αμμιανό Μαρκελλίνο, για να κατανοήσουμε το κλίμα της εποχής και τα διατρέξαντα γεγονότα. Γεννήθηκε το 330 μ.Χ. στην Αντιόχεια από Έλληνες γονείς ευγενικής καταγωγής, και πέθανε μετά το 392 - δεν έχουμε ακριβή πληροφορία για το έτος του θανάτου του.
Το σημαντικό έργο του «Rerum Gestarum XXXI», αποτελείται από τριάντα ένα βιβλία, από τα οποία θα αντλήσουμε πολύ σημαντικές πληροφορίες, σχετικές με το υπό ανάπτυξη θέμα, το οποίον έχουν στην αφάνεια επί χίλια επτακόσια και πλέον χρόνια, για ευνόητους λόγους.
Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος αναφέρει στο τριακοστό βιβλίο του ότι, ήταν Έλληνας ευγενής και από την ηλικία των είκοσι ετών, αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού με τον βαθμό του protector domesticus – δομέστικος φρουρός – αυτοκρατορική φρουρά.
Άρα, για να γίνει σε αυτή την νεαρή ηλικία αξιωματικός της αυτοκρατορικής φρουράς, έπρεπε να ήταν γόνος ευγενών.
Υπήρξε επίσης ο ιστορικός του Ρωμαίου Χριστιανού και φανατικού Αρειανιστή αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Β΄, δευτερότοκου υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο οποίος κατά την βασιλεία του, άρχισε και επέβαλε τους πλέον σκληρούς και αποτρόπαιους διωγμούς εναντίον των Εθνικών – Ελλήνων.
Ο Μαρκελλίνος, μετά από πολλά ταξίδια και περιηγήσεις στην Αίγυπτο, Μαύρη θάλασσα, Θράκη, και Μέση Ανατολή, μας δίνει πολλές και χρήσιμες πληροφορίες για τους λαούς, τα γεγονότα και τις φυσικές καταστροφές που συνέβησαν την περίοδο που ιστορεί, τις οποίες αναφέρουν και άλλοι ιστορικοί.
Το 378 εγκαταστάθηκε στην Ρώμη και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στην συγγραφή του αναφερομένου έργου του: «Rerum Gestarum XXXI».
Η ιστορική περίοδος την οποίαν περιγράφει με πλήρη ανάλυση και πολλές λεπτομέρειες, αρχίζει από εκεί που τελειώνει ο μεγάλος ιστορικός Κορνήλιος Τάκιτος, και φθάνει έως το 390 όταν ολοκλήρωσε το έργο του.
Τα βιβλία του δεν διασώθηκαν όλα, έχουν χαθεί τα πρώτα δεκατρία, έτσι υποχρεωτικά η ιστορική περίοδος που καλύπτουν τα διασωθέντα, είναι μεταξύ των ετών 353 και 378 με την μάχη της Αδριανουπόλεως.
Η διασωθείσα ιστορική περίοδος, περιέχει με λεπτομέρειες το θέμα της Σκυθόπολης που ερευνούμε. Για το έργο του, έχουν αναφερθεί με θαυμασμό οι σύγχρονοί του σπουδαίοι άνδρες: Ο Λιβάνιος σε επιστολή του το 392 μ.Χ., συγχαίρει τον Μαρκελλίνο για το συγγραφικό του επίτευγμα.
Ο Γίββων γράφει σχετικά ότι, …. «το έργο του είναι ένας ακριβής και πιστός οδηγός, που συνέγραψε την ιστορία της εποχής του, χωρίς να ικανοποιεί τις προκαταλήψεις και τα πάθη, που συνήθως επηρεάζουν το έργο του ιστορικού που μιλά για την εποχή του.»
Ο Αμμιανός Μαρκελίνος, αναφέρει απορώντας (19:12) πώς «ο υπερόπτης και στενόμυαλος Κωνστάντιος, ενώ κώφευε σε άλλα σοβαρά ζητήματα και ήταν πάντοτε καχύποπτος, στην προκειμένη περίπτωση πείσθηκε πλήρως από τον Γεώργιο» (ο Γεώργιος που αναφέρει, είναι ο σκληρός επίσκοπος Αλεξανδρείας).
Ο Αμμιανός κακώς απορεί, αφού και ο ίδιος ο αυτοκράτορας επιθυμούσε την εξόντωση των Εθνικών, διότι πίστευε ότι με την ανώτερη μόρφωσή τους, σκέπτονταν ανεξάρτητα και διαφορετικά από την δική του βούληση και δεν θα υποτάσσονταν τυφλά, όπως οι άλλοι αγροίκοι λαοί.
Ο σκληρός και άβουλος Κωνστάντιος, δέχθηκε και έστειλε στη Σκυθόπολη τον αρχιγραμματέα του Παύλο, τον οποίον αποκαλούσαν και «Τάρταρο», διότι είχε την φήμη του επαγγελματία εξολοθρευτή και ήταν διαβόητος για την σκληρότητά του.
Από κοινού ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Γεώργιος και ο Παύλος, οργάνωσαν το στρατόπεδο κολαστήριο – κρεουργείο της Σκυθόπολης, στο οποίο συγκέντρωναν από όλη την αυτοκρατορία, τους Έλληνες – Εθνικούς, τους οποίους βασάνιζαν και δολοφονούσαν με τους πλέον βάρβαρους τρόπους.
Σε κάποιο μέρος του έργου του, γράφει: «Το σφαγείον της Σκυθόπολης υπήρξε επινόηση του νοσηρού εγκεφάλου, του Επισκόπου Αλεξανδρείας Γεωργίου.
Σκοπός του Γεωργίου ήταν η καθολική εξόντωση των Ελλήνων – η γενοκτονία αυτών – καθώς εκείνοι εστέκοντο ως αρνητές του Χριστιανισμού.»
Στο 11ο κεφάλαιο του 17ου τόμου του έργου του, ο Αμμιανός αναφέρει: «Ο Γεώργιος με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας τα πάντα, είχε δε αναρριχηθεί στη θέση του επισκόπου, εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους.»
Σε άλλο κεφάλαιό του συνεχίζει: «Το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου η Σκυθόπολη, ήταν μία πόλη της Παλαιστίνης, και για δύο λόγους ήταν η καταλληλότερη από κάθε άλλη, ήταν η πιο απομονωμένη και κυρίως βρισκόταν μεταξύ της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, από τις οποίες προερχόταν ο μεγαλύτερος αριθμός των κατηγορουμένων.»
Όλα αυτά περιγράφονται στον 19ο τόμο του έργου του, με τίτλο «Res Gestae XXXI».
Από το έργο αυτό, έχει μεταφρασθεί στα Ελληνικά ο ο πρώτος τόμος από τον εκδοτικό οίκο: «ΕΥΑΝΔΡΟΣ» το 2010, με τίτλο «Αμμιανός Μαρκελλίνος».
Άλλη μία πηγή για αυτά τα γεγονότα, αποτελεί η αναφορά του Ροΐδη στις σημειώσεις του εις την «Πάπισσαν Ιωάνναν», καθώς επίσης και ένα άρθρο του Παν.
Κουβαλάκη στο περιοδικό «Δαυλός» τεύχος 258. Σχετικά με την Σκυθόπολη, έχουμε επίσης γραπτές πληροφορίες από έναν σημαντικό μάρτυρα εκείνης της περιόδου τον Χριστιανό χρονογράφο Σωζόμενο, ο οποίος σαν ομοϊδεάτης και ομόθρησκος, δεν είναι δυνατόν να υπερβάλει, το λογικότερο θα ήταν να περιόριζε τα φοβερά τεκταινόμενα στο κολαστήριο κατά των Ελλήνων.
Ο Ροΐδης γράφει: Οὑχ ἦττον ἐπιβαρυντική, εἷναι και ἡ μαρτυρία τοῦ Ἀμμιανού Μαρκελλίνου, ἥν πιστώς μεταφράζομεν: «Ήρκει νά κατηγορηθῆ τις ὑπό κακοβούλου κατασκόπου, ὅτι έφερε περί τόν τράχηλον φυλακτήριον κατά τοῦ πυρετοῦ ἤ ἐφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ἤ ερειπίου, ἵνα καταδικασθῇ εἰς θάνατον ὡς εἰδωλολάτρης ἤ νεκρόμαντις.
Ἐκ τῶν ἀπωτάτων ἄκρων τῆς αὐτοκρατορίας, ἐσύροντο ἀλυσόδετοι πάσης τάξεως καί ἠλικίας πολίται, ὦν οἱ μέν ἀπέθνησκον καθ’ ὁδόν, οἱ δε ἐν τοίς δεσμωτηρίοις· οἱ δε ἐπιζώντες ἐστέλλοντο εἰς Σκυθόπολιν, ἀπόκεντρον ἐν Παλαιστίνη Πόλιν, ὅπου εἷχον στηθή τά βασανιστήρια καί τό σφαγείον.
Ὁ πρῶτος βασανισθείς ῆν ὁ Σιμπλίκιος, μετά τοῦτον Παρνάσιος, εἴτα ὁ Ἀνδρόνικος”...»
Είναι σημαντικό να τονίσουμε εδώ και να αναφέρουμε ότι, οι Εθνικοί ακολουθούντες την πατρώα θρησκεία τους, ήσαν η πλειοψηφία μεταξύ των υπηκόων της αυτοκρατορίας και, λόγῳ καταγωγής, μορφώσεως και πολιτισμού, κατείχαν τις περισσότερες και καλλίτερες από τις διοικητικές θέσεις στις Ρωμαϊκές επαρχίες.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι εκείνη την περίοδο, οι μετέπειτα «άγιοι και πατέρες της εκκλησίας» επιδίδονταν σε έναν αδυσώπητο αγώνα εξόντωσης των «Εθνικών – Ειδωλολατρών – Ελλήνων», για να επικρατήσει το δικό τους δόγμα – θρησκεία.
Ο Γεώργιος, είχε θέσει ως στόχο την εξόντωση των Εθνικών, διότι η παρουσία τους αποτελούσε εμπόδιο στο στόχο της απόλυτης επικράτησης της νέας θρησκείας του Χριστιανισμού.
Προσφέρθηκε με αχρεία και δουλική συμπεριφορά προς τον αυτοκράτορα να γίνει ο «υπερασπιστής του», ζητώντας την αμέριστη συνδρομή του για να καταπνίγει κάθε συνωμοσία, που θα μπορούσε να οργανωθεί κατά του προσώπου του.
Η κύρια κατηγορία ήταν βέβαια αυτή της «εσχάτης προδοσίας» και σταδιακά άρχισε να απαγγέλλεται αδιακρίτως εναντίον όλων των Εθνικών.
Χαρακτηρίζονταν ως υπονομευτές του αυτοκράτορα, τους συλλάμβαναν και τους οδηγούσαν στην Σκυθόπολη, μόνο και μόνο επειδή διατηρούσαν τις θρησκευτικές τους παραδόσεις: «Έφτανε να φορά κανείς στο λαιμό του ένα φυλαχτό κατά του πυρετού ἤ άλλης αρρώστιας ἤ να κάθεται κοντά σε τάφο για να κατηγορηθεί ότι επικαλείται φαντάσματα και δαίμονες και να θανατωθεί» (ο.π., 19:12, παρ. 14).
Το κολαστήριο δεχόταν τους σιδηροδέσμιους Εθνικούς, από όλη την αυτοκρατορία. Γράφει ο Αμμιανός: «Απ’ όλο σχεδόν τον κόσμο ευγενείς ἤ απλοί πολίτες οδηγούνταν αλυσοδεμένοι στη Σκυθόπολη.
Μερικοί υπό το βάρος των αλυσίδων και τις κακουχίες της φυλακής, πέθαιναν πριν δικαστούν» (ο.π., 19:12, παρ.7.)
Ελάχιστοι γλίτωσαν, ἤ διότι δήλωναν ότι «είδαν το φως», ἤ διότι σπανιότατα κατάφερναν να αποδείξουν την αθωότητά τους.
Αυτούς που γλύτωναν την ζωή τους, τους οδηγούσαν στην εξορία και κατάσχονταν οι περιουσίες τους, για να τροφοδοτήσουν τα χριστιανικά κοινόβια.
Με παρόμοια επιείκεια γλίτωσαν τον θάνατο, όχι όμως και τα βασανιστήρια επιφανείς άνδρες, όπως ο Σιμπλίκιος, ο Παρνάσιος, ο Ανδρόνικος και πολλοί άλλοι.
Ο Αμμιανός γράφει ότι ο Παύλος, είχε τόση εξουσία στα χέρια του, ώστε «με μία κίνηση του κεφαλιού του, με ένα του μόνο νεύμα εξαρτιόταν η ζωή όλων όσων περπατούσαν στη γη» (ο.π., 19:12, παρ. 13).
Ο Παύλος υπήρξε ο πρώτος που επέβαλε εθνοκάθαρση, ο πλέον σκληρός, και πρόδρομος των διοικητών των χιτλερικών στρατοπέδων συγκέντρωσης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι συνηθέστερες ποινές που επέβαλαν στους Εθνικούς- Έλληνες είναι οι εξής: «Αποκεφαλισμός. Κάψιμο στην πυρά. Απαγχονισμός.
Στραγγαλισμός. Καταποντισμός (ράψιμο των καταδικασμένων σε σάκους γεμάτους φίδια και ρίξιμό τους σε ποταμό ἤ θάλασσα.
Λιθοβολισμός.
Ψήσιμο στη θράκα.
Εκδορά. Θανάτωση σε βραστό νερό ή λάδι ἤ πίσσα.
Ανάποδη σταύρωση.
Παλούκωμα.
Κάψιμο με πυρωμένα σίδερα.
Φαρμάκωμα.
Ευνουχισμός.
Τύφλωση.
Ακρωτηριασμός.
Ρινοτομή.
Δουλεία.
Ισόβια καταναγκαστικά έργα στα μεταλλεία και για τους τυχερούς, ισόβιος εγκλεισμός σε μοναστήρι».
Διεξοδικά για τη σχέση της εξουσίας με τα βασανιστήρια στην ιστορία και ιδιαίτερα κατά τον Μεσαίωνα.
(Σιμόπουλος Κυριάκος «Βασανιστήρια και εξουσία», - ‘‘Στάχυ’’, Αθήνα 2003).
Η ακριβής διάρκεια της λειτουργίας του σφαγείου – κρεουργείου της Σκυθοπόλης, παραμένει άγνωστη.
Υπολογίζεται ότι λειτούργησε περίπου είκοσι χρόνια, θεωρείται δε βέβαιο ότι ο λαμπρός αυτοκράτωρ Ιουλιανός και όχι «παραβάτης», το έκλεισε το 361 μ.Χ., όταν ανακηρύχθηκε από το στράτευμα, αυτοκράτωρ.
Ωστόσο, η τεράστια ζημία είχε ήδη γίνει.
Μέτριοι υπολογισμοί ειδικών, αναφέρουν ότι μαρτύρησαν περίπου δεκαεννέα εκατομμύρια «Έλληνες – Εθνικοί – Ειδωλολάτρες και άλλοι πολυθεϊστές», τρομερός αριθμός εάν λάβουμε υπ΄ όψιν μας ότι όλη η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με όλα τα έθνη, είχε λιγότερο από εκατό εκατομμύρια υπηκόους.
Είναι το μεγαλύτερο καταγεγραμμένο έγκλημα και η μιαρότερη γενοκτονία η οποία έχει γίνει ποτέ, την οποίαν επιμελώς μας κρύβουν.
Η επί είκοσι χρόνια και πλέον λειτουργία αυτού του σφαγείου, έτσι αποκαλούσαν την Σκυθόπολη οι ίδιοι οι Χριστιανοί, αποκαλύπτει περίτρανα πώς επεβλήθη ο Χριστιανισμός στον Ελληνικό κόσμο, και γιατί ακολούθησε ο Μεσαίωνας σε Ανατολή και Δύση επί χίλια περίπου χρόνια.
Αποκαλύπτει επίσης και το γιατί τα μετέπειτα αυτοκρατορικά διατάγματα, που θέσπισαν την «Ἐπί Ἑλληνισμῷ θανατική καταδίκη» εφαρμόσθηκαν χωρίς σθεναρή αντίδραση και αντίσταση, διότι είχαν εθισθεί οι διώκοντες και εξουθενωθεί οι διωκόμενοι.
Αποκαλύπτει και την μικρή αντίσταση που συνάντησαν πρώτα οι Έρουλοι και ο Αλάριχος, σαράντα χρόνια αργότερα εκτελώντας τις αυτοκρατορικές και εκκλησιαστικές εντολές, «εἰς γῆν φέρειν» εισέβαλε συνοδευόμενος από χιλιάδες οπλισμένων ορδών καλογέρων στον Ελληνικό κορμό, όπου με τις σφαγές και τις λεηλασίες του, αποδεκάτισε τις Ελληνικές πόλεις, ισοπέδωσε την ιερή Ελευσίνα, έσφαξε όλους τους ιεροφάντες και το προσωπικό των ιερών Μυστηρίων.
Επίσης, και κατά τους μετέπειτα πολλούς διωγμούς που ακολούθησαν, εξοντώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες.
Ο Αλάριχος καυχιόταν ότι είχε σκοτώσει κατά την διάρκεια της ζωής του δεκαπέντε εκατομμύρια ανθρώπους.
Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από τους πρώτους αιώνες του Βυζαντίου, με τα οποία δίνονταν οδηγίες προς τους τοπικούς άρχοντες για το πώς θα εξαλείψουν τους «Έλληνες – Εθνικούς.»
Θεωρούσαν Έλληνες, αυτούς που δεν είχαν ασπασθεί τον Χριστιανισμό, αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Πατρώα θρησκεία, να διαβάζουν και να μελετούν τα αρχαία κείμενα των φιλοσόφων.
Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η φράση του διατάγματος και της κατηγορίας «διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού»!
Είναι ο απεχθής ορισμός του μίσους και της γενοκτονίας: - «Διατάσσουμε όλα τα ιερά και οι ναοί των Ελλήνων, όσα βρίσκονται ακόμα άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή τῶν τοπικῶν αρχῶν και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας.
Αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή εμφανιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτόν τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου».
(Αυτοκράτορες Θεοδόσιος και Βαλεντιανός προς Ισίδωρον, Έπαρχο Πραιτορίου, 14 Νοεμβρίου 435 μ.Χ.).
- «Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης.
Αν κάποιος με οποιαδήποτε δύναμη παραβεί (αυτόν τον νόμο) θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό».
(Ιουστινιάνειος Κώδικας 1.11: αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Α’ προς Ταύρο.
Έπαρχον του Πραιτορίου, Δεκέμβριος 534 μ.Χ..)
Υπάρχουν ακόμη εκατοντάδες ανθελληνικά αυτοκρατορικά διατάγματα, καθώς και άλλων κρατικών παραγόντων, τα οποία κινούνται με το ίδιο ανθελληνικό παραλήρημα σε όλη την διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, τα οποία εξέδιδαν άλλοτε η πολιτική ηγεσία και άλλοτε οι εκκλησιαστικές αρχές.
Το καταλυτικό ερώτημα που έθεταν στους δύστυχους σιδηροδέσμιους προγόνους μας, ήταν το ακόλουθο: «Ἢ θα γίνεις χριστιανός ἤ θα πεθάνεις.»
Όσοι απέμειναν, μπήκαν διά πυρός και σιδήρου στο «ποίμνιο» για να σώσουν τις ζωές τους εξοριζόμενοι και σε απόλυτη ένδεια, δεχόμενοι εκόντες - άκοντες την αλλοίωση της εθνικής, της θρησκευτικής και της πολιτιστικής τους ταυτότητας. Τι ήταν η Σκυθόπολη;
Το περιγράφει ο Εμμανουήλ Ροϊδης στην «Πάπισα Ιωάννα» «... και ου μόνον κατά των λίθων ἐπέδειξαν τον χριστιανικόν ζήλον των, οι ακάματοι εκείνοι ειδωλοθραύσται, αλλά και κατά των δυστυχών εκείνων, όσους υπωπτεύοντο εμμένοντας εις των πατέρων των την θρησκείαν.
Ο σφάζων πρόβατον προς οικογενειακήν ευωχίαν, ο προσφέρων άνθη εις του πατρός του τον τάφον, ο συλλέγων χαμαίμηλα εις το φως της σελήνης, ο αρωματίζων την οικίαν του ἤ φέρων ανηρτημένον περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού κατεμηνύετο υπό κουκουλοφόρων κατασκόπων ως μάγος ἤ ειδωλολάτρης, κατεβαρύνετο δι’ αλύσεων και εστέλλετο εις Σκυθόπολιν, όπου είχε στηθεί το χριστιανικόν κρεουργείον.
Εκεί συνεδρίαζον ευσεβείς δικασταί, αμιλλώμενοι τους πλείονας ειδωλολάτρας να οπτήσει επί εσχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου ἤ να κατακόψη μεληδόν. Μυριάδες μαρτυρολογίων διηγούνται τας αθλήσεις των χριστιανών ομολογητών, εκ των πληγών των οποίων έσταζε γάλα, και τας εδρόσιζον αι φλόγες, αλλ’ ουδείς έγραψεν ακόμη το αψευδές συναξάριον των μαρτύρων εκείνων, οίτινες αντί μυθώδους γάλακτος έχυσαν αίμα αληθές και αντί να δροσίσει κατέκαυσε το πυρ της χριστιανικής ανεπιεικίας, καυστικότερον όν, φαίνεται, του πυρός της πολυθεϊκής ωμότητος.»
Σε ένα άλλο κεφάλαιό του, ο Ροϊδης επισημαίνει: «Κατά τας αρχάς του Μεσαίωνος επί Ουάλεντος, Ουαλεντινιανού και Θεοδοσίου συνεστήθη εν Ανατολή αληθής «Ιερά Εξέτασις», ῆς αι θηριωδίαι, αι καταπιέσεις και αι σφαγαί δεν έχουσι τι να φθονήσωσιν εις τους Ιεροδικαστάς της Ισπανίας, οίτινες άτομα μόνον κατεδίωκον επί κακοδοξία, ενώ οι Ορθόδοξοι «σωφρονισταί» της Ανατολής προυτίθεντο να εξαλείψωσιν αθρόους από του προσώπου της γης πάντας τους ελληνίζοντας ἤ φιλοσοφούντας.
Τα περί τούτων χωρία των συγχρόνων ιστορικών εξαλείφουσι παν ίχνος αμφιβολίας, διεγείροντα αγανάκτησιν και φρίκην κατά των ελθόντων «βαλείν μάχαιραν και ουχί ειρήνην.»
Από τον χριστιανό χρονογράφο Σωζόμενο, τον οποίον κανείς δεν μπορεί και να θέλει να κατηγορήσει σαν συκοφάντη των ομοθρήσκων του, μαθαίνουμε ότι: «τῶν Ἑλληνιστῶν μικροῡ πάντες κατ’ ἐκείνο διεφθάρησαν, καί οἱ μεν πυρί, οἱ δε ξίφει ἀπολέσθαι προσετάχθησαν.
Παραπλησίως δε διά τήν αὐτήν αἰτίαν διεφθάρησαν οἱ ἀνά πάσαν τήν ἀρχομένην λαμπρῶς φιλοσοφούντες.
Ἀλλά καί εἰς μη φιλοσόφους, ἐσθήτι δε τῇ ἐκείνων χρωμένους ἐχώρει ὁ φόνος – ὡς μηδέ τούς τά – ἄλλα ἐπιτηδεύοντας κροκωτοίς τριβωνίοις ἀμφιένυσθαι, δι᾽ ὑπόνοιαν κινδύνου καί δέος» (Ερμ. Σωζομένου, «Εκκλ. Ιστορ.», βιβλ. Στ’, κεφ. 35).
Σε άλλο κεφάλαιό του αναφέρει ότι, η τρομοκρατία είχε φθάσει σε τέτοια επίπεδα που οι άνθρωποι φοβόντουσαν τι χρώμα θα είχαν τα ρούχα που θα φορούσαν, για να μην τους περάσουν για φιλόσοφους και τους θανατώσουν αμέσως.
Αντιλαμβάνεσαι τι λέει ο χριστιανός Σωζόμενος; Ως χριστιανός θα έπρεπε να συγκαλύψει τα εγκλήματα κατά των Εθνικών – Ελλήνων, όμως παρουσιάζει μία πραγματικότητα η οποία δεν επιδέχεται καμμία αμφισβήτηση, ίσως να πίστευε ότι θα εξαλείφονταν όλοι οι Εθνικοί και δεν θα υπήρχε αντίλογος στο μέλλον…
Μεγάλος αριθμός Ελλήνων οι οποίοι σίγουρα ήσαν όλοι υψηλού μορφωτικού, πνευματικού, ηθικού και οικονομικού επιπέδου, εξοντώθηκαν.
Τους εναπομείναντες, ο τρόμος και ο πανικός τους οδήγησαν στο συμβιβασμό, με αποτέλεσμα την αλλοίωση της εθνικής και πολιτιστικής τους ταυτότητας και υπεροχής.
Η Σκυθόπολη και τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν εκεί επί 20 συνεχή έτη κατά τον 4ο μ.Χ αιώνα, αποτελούν μεγάλο σταθμό στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους, του Ελληνικού πολιτισμού αλλά και ορόσημο μεγάλο στην πνευματική πορεία της ανθρωπότητας διότι αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίον επεβλήθη ο χριστιανισμός στον Ελληνιστικό κόσμο και την πραγματική αιτία που επήλθε ο Μεσαίωνας.
Αποκαλύπτουν πάλι, στην καλύτερη περίπτωση, τη θλιβερή άγνοια ἤ την δουλικότητα και, στη χειρότερη, τον ωμό ανθελληνισμό όσων σήμερα εξακολουθούν κωφεύοντας προς την Ιστορία, να μιλούν για την «Ελληνικότητα του Βυζαντίου των πρώτων αιώνων», διότι είναι γνωστό ότι το ιερόν παλάτιον και η ανώτερη διοίκηση ήσαν βαρβαρικά και ανθελληνικά, η δε πλειοψηφία των υπηκόων, Ελληνική.
Όσον αφορά το ευφυολόγημα του «Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», σημειώνω ότι για πρώτη φορά τον αναφέρει ο νεώτερος εκ Κωνσταντινουπόλεως ιστορικός, Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος στο έργο του «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», το οποίον εξέδωσε με την χρηματοδότηση της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπου φυσικά ο χρηματοδότης χορηγός έδωσε τις σχετικές κατευθυντήριες γραμμές και είχε και την «απαραίτητη διακριτική επίβλεψη.»
Για φορολογικούς και εισπρακτικούς κυρίως λόγους, ο αυτοκράτωρ Καρακάλλας, το έτος 212 μ.Χ. με την «Constitutio Αntoniniana – Σύνταγμα του Αντωνίνου», απένειμε την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη σε όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, καθώς και σε όλες τις γυναίκες τα ίδια δικαιώματα με τις Ρωμαίες.
Έτσι, και οι Έλληνες εθεωρούντο πλέον Ρωμαίοι υπήκοοι, και η ταυτότητά τους – εκτός του ότι καταδιώχθηκε και καταστράφηκε «διά της ποινής του θανάτου» από το χριστιανικό κατεστημένο - υπέφερε και την Ρωμαϊκή πολιτική αλλοίωση και αλλοτρίωση.
Επειδή θα υπάρξουν αντιρρήσεις και παραφωνίες σε αυτά τα αναφερόμενα, παραθέτω χαρακτηριστικά δύο αποσπάσματα, ένα από την Παλαιά Διαθήκη και ένα από την Καινή Διαθήκη, τα δε συμπεράσματα δικά σας: Και προστάζει ο Ιεχωβά του οποίου ο εκλεκτός λαός είναι οι Εβραίοι : «εξεγερώ τα τέκνα σου Σιών επί τα τέκνα των Ελλήνων» (Ζαχαρίας» θ΄ 13-15).
Λέγει ο Ιησούς Χριστός : «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου». (Κατά Λουκάν» ιθ΄27).
Παρά τα επί αιώνες τρομερά εγκλήματα κατά του Ελληνισμού, δεν κατάφεραν τα σβήσουν τα φώτα του πνεύματος σε αυτούς τους τρισάθλιους καιρούς, ενώ η ποικιλόμορφη καταπίεση των ελεύθερων συνειδήσεων συνεχίζεται μέχρι σήμερα, όχι τόσο στον χριστιανικό κόσμο, αλλά από την άλλη, την νεώτερη μονοθεϊστική εβραιογενή βάρβαρη και εγκληματική πολιτικο-θρησκεία, τον Μουσουλμανισμό.
Παρά ταύτα η Ελληνική κοσμοθέαση, η γραμματεία και ο πνευματικός πλούτος σε όλες τις επιστήμες, παραμένουν αιώνιες ζώσες υποθήκες και ολοφώτεινα παραδείγματα, τα οποία οδηγούν την ανθρωπότητα στην σοφία, στην ισχύ και στο κάλλος.

Ελευθέριος Διαμαντάρας